Ο 42χρονος Βασίλης Παπαγεωργίου 14 χρόνια μετά τον τελευταίο του αγώνα επιστρέφει στην δράση αντιμετωπίζοντας τον Αλέξανδρο Τσόλκα σε πυγμαχική αναμέτρηση που εντάχθηκε στην κάρτα του ‘Fight For Glory 2’ που λαμβάνει χώρα αυτή την Κυριακή στο Ανοιχτό Θέατρος Άλσος Βεΐκου στο Γαλάτσι.
Ο Βασίλης Παπαγεωργίου, ένα από τα πιο υποσχόμενα ταλέντα της γενιάς του, λίγο προτού ξαναμπεί στα σχοινιά μιλά στο ufight.gr ώστε να τον θυμηθούν οι παλαιότεροι και να τον γνωρίσουν οι νεότεροι.
Αρχικά ρωτήσαμε τον Βασίλη πόσο δύσκολο είναι να κάνει αυτή την επιστροφή στα ρίνγκ σε αυτή την ηλικία που συνεπάγεται και πολλές υποχρεώσεις.
Επίσης τι απαιτήσεις είχε η προετοιμασία του και ποιες δυσκολίες έπρεπε να υπερκεράσει για να κάνει αυτή την μάχη . Μας είπε χαρακτηριστικά :
«Καταρχάς αισθάνομαι χαρούμενος και δικαιωμένος για το γεγονός ότι στα 42 μου επιστρέφω για να αγωνιστώ σε μια διοργάνωση επαγγελματικής πυγμαχίας αυτού του επιπέδου, όπως είναι το Fight For Glory.
Τελευταία φορά είχα αγωνιστεί στην κάρτα του Μιχάλη Ζαμπίδη στο Iron Challenge to 2011, 14 χρόνια πριν.
Για μένα η επιστροφή μου στο ρινγκ αποτελεί νίκη. Νίκη που δεν την θεωρώ μόνο προσωπική, αλλά και συλλογική, από την άποψη ότι συνέβαλαν καθοριστικά σε αυτή ο προπονητής μου ο Μανώλης ο Λαβδάκης και η οικογένεια μου, η οποία στηρίζει τις αποφάσεις μου και δημιουργεί τις προϋποθέσεις με την συνολική υποστήριξη της, ώστε αυτές να μπορούν να υλοποιηθούν.
Εργάζομαι στον ιδιωτικό τομέα εδώ και κοντά 20 χρόνια, στη μεγαλύτερη εταιρεία παραγωγής και εμπορίας ζύθου στη χώρα και η δουλειά μου, ιδιαίτερα την καλοκαιρινή περίοδο, είναι πάρα πολύ υψηλών απαιτήσεων. Αυτό σε συνδυασμό με τις ανάγκες τις δικές μου και τις οικογένειας μου, γιατί αυτά είναι απολύτως αλληλένδετα, αλλά και το ξεκίνημα που έχω κάνει στη διδασκαλία, δημιούργησε ένα πολύ περιορισμένο πλαίσιο διαθέσιμου χρόνου για να μπορέσω να προετοιμαστώ, προκειμένου να είμαι σε κατάσταση για να αγωνιστώ σε αυτό το επίπεδο.
Υπήρξαν ημέρες που ξεκινούσα από την Εύβοια το πρωί, ετοιμάζαμε με τη γυναικά μου τα παιδιά μας για να πάνε στο σχολείο, πήγαινα στη δουλειά μου στο γραφείο, τελείωνα το απόγευμα και μετά καπάκια για προπόνηση στου Περσέα στη Λαμπρινή και πάλι επιστροφή στο σπίτι από την Αθήνα. Ημέρες που είχα σηκωθεί 7 το πρωί και κατάφερνα να βρω χρόνο για να κάνω προπόνηση μόνος μου στις 10 το βράδυ, σε διαμορφωμένο χώρο στο σπίτι μου στον Άγιο Λουκά. Αυτή όμως η διαδικασία, με την απόσταση και την καθημερινή κούραση, με επέστρεψε σε μια κατάσταση πνευματικής οξύτητας και σκληράδας, έντασης και εγρήγορσης, όπου ένιωθα, θα φέρω ένα μύθο για να προσπαθήσω να σου δώσω να το καταλάβεις, από την γνήσια ελληνική παράδοση μας, σαν τον τιμωρημένο από τον Δία Σίσυφο, στην αρχή του λόφου που πρέπει να ανέβω, με τον βράχο μπροστά μου. Ο Σίσυφος είναι ευτυχισμένος, γιατί η ευτυχία βρίσκεται στον ίδιο τον αγώνα. Έτσι ένιωθα και νιώθω και εγώ.»
Μιλώντας για τα κίνητρα της επιστροφής του, μας τόνισε :
«Στα κίνητρα της επιστροφής μου, το κυριότερο είναι τα παιδιά μου, τα οποία θέλω να με δουν εκτός και από τα βιντεάκια να αγωνίζομαι live, η αγάπη μου για τα μαχητικά αθλήματα η οποία για εμένα αποτελεί modus vivendi, τρόπο ζωής δηλαδή, αλλά και να δείξω ότι ακόμη και σε αυτή την ηλικία, αν υπάρχει θέληση, όλα μπορούν να συμβούν. Age is just a number, φίλε Βάιε.»
Ρωτήσαμε μετά τον Βασίλη για την πορεία του στον μαχητικό αθλητισμό ώστε να γνωρίσουμε καλύτερα το backround του :
«Ασχολούμαι με τα μαχητικά αθλήματα 25 χρόνια, από το 2000. Μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι είμαι ευτυχής για δύο πράγματα. Πρώτον, ότι είχα δασκάλους τον Δημήτρη Δημητρίου στο κικμπόξινγκ και τον Μανώλη Λαβδάκη στην πυγμαχία. Νιώθω και για τους δύο αγάπη, ευγνωμοσύνη και σεβασμό για την γνώση που διδάχθηκα και διδάσκομαι ακόμη, γιατί όπως έλεγε φίλε και ο νομοθέτης Σόλωνας, «γηράσκω αεί διδασκόμενος», όσο ζώ μαθαίνω και θα μαθαίνω.
Δεύτερον, για τους συναθλητές μου, οι οποίοι συνέβαλαν στην διαμόρφωση μου ως μαχητή. Με σμίλεψαν, όπως τους σμίλεψα και εγώ. Είχα την ευτυχία να έχω συναθλητές τον Νίκο τον Σοκόλη, τον κορυφαίο κατά τη γνώμη μου striker στο ΜΜΑ, έναν αθλητή χάρμα ιδέσθαι, κορυφή. Τον Στέφανο τον Κωνσταντελόπουλο, έναν πραγματικό μονομάχο τον ρίνγκ που πρέπει να έχει γράψει καμια 150αρια αγώνες και έχει αντιμετωπίσει τους πάντες και είναι ακόμη ενεργός, δεν έχει κάνει πίσω ποτέ, σκύλος του πολέμου, έτσι τον λέω πάντα οπότε μιλάμε (γέλια). Τον Βασίλη τον Οικονόμου, που έχει σήμερα την σχολή Fight Academy στο Περιστέρι, πυγμαχάρα πραγματική που ήταν στην απόσταση φωτιά, μάτι και πόδια φοβερός και σήμερα είναι ένας εξαιρετικός δάσκαλος. Τον Φερφυρή, τον Πόποβιτς, τον Γιάου, τον Γιώργο τον Σύρο και τον Νίκο τον Ανέστη που και αυτά τα παιδιά έχουν σήμερα σχολές στη Σύρο και το Κορωπί στο κικμποξ πολύ επιτυχημένες και κάνουν φοβερή δουλειά. Τον Στέλιο τον Πασουλα από τη Νάξο. Σίγουρα ξεχνάω κάποιους.
Sparring διασυλλογικά Παρασκευές με σχολές απο την Αθήνα και όχι μόνο, γάντια με όλες τις σχολές και τους πρωταθλητές της εποχής. Από τη στιγμή που πήγα στον Περσέα, ολη η αφρόκρεμα της πυγμαχίας βγήκε ή πέρασε από το γυμναστήριο του Λαβδάκη.
Αποτελεί ευλογία, αλλά και αναγκαιότητα απόλυτη αν θες να εξελιχθείς, να γυμνάζεσαι σε τέτοιους χώρους με αυτό το δυναμικό αθλητών και δασκάλων. Εγω στο ξαναείπα πρίν, γι’ αυτό νιώθω ευτυχής. Τα αποτελέσματα της δουλείας του Λαβδάκη μιλάνε μόνα τους. Έφτασε να κοντράρει στα ίσια την παγκόσμια κορυφή της επαγγελματικής πυγμαχίας με την φοβερή και τρομερή Χριστίνα Λιναρδάτου και να τον «κερδίζουν» ντοπέ, όπως συνέβη σκανδαλωδώς με την Baumgardner. Και συνεχίζει να βγάζει πρωταθλητές μέχρι σήμερα, όπως τον Γιώργο τον Παππά, τον Σαρκίρη , καθώς τα υπόλοιπα νέα παιδιά που έρχονται από πίσω στη νέα γενιά του Περσέα, τον Billy G και άλλους.»
Από τις μάχες που έχει δώσει, ποιες είναι αυτές που ξεχωρίζει και γιατί;
«Έχω κάνει ένα πολύ σκληρό παιχνίδι στο Καζίνο Λουτράκι με τον Βασίλη τον Νάτση, που ήταν πρωταθλητής Ελλάδος στο Μουάιτάι, στο πλαίσιο διεθνούς τουρνουά Ελλάδας - Ισπανίας. Μιλάμε για πολύ ξύλο. Ο Βασίλης είναι από τους πιο γέρους αθλητές που είχα αντιμετωπίσει, ότι και να του έριχνες δεν σταμάταγε να έρχεται πάνω σου. Πραγματικά πολύ γερό και δυνατό παιδί. Εύχομαι σήμερα να είναι καλά όπου και να είναι. Εξαιρετικά συμπαθής και ως άνθρωπός. Γενικά όμως δεν ξεχωρίζω κάποιο, κάθε ένα είχε την δυσκολία και την αξία του για εμένα.
Εμείς Βάιε, γιατί έχει αξία να το πούμε, είμαστε από μία γενιά που δεν υπήρχαν και τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης και έχουμε παίξει αγώνες από τους οποίους δεν έχουμε ούτε φωτογραφία, ούτε βίντεο και να υπάρχει μόνο αποτυπωμένος στην μνήμη μας. Σήμερα τα Social Media είναι εργαλείο για την προώθηση των αθλητών και του αθλήματος, αρκεί η χρήση τους να γίνεται με φειδώ και όχι καθ’ υπερβολή.»
Ο Βασίλης Παπαγεωργίου μας μίλησε και για κάτι που πραγματικά ήταν ξεχωριστό στην πορεία του με αποτέλεσμα να πάρει και τα εύσημα από τον Πατριάρχη του Kickboxing στην Ελλάδα, τον Γιώργο Μάλλιο :
«Αν ξεχωρίζω κάτι από την πορεία μου, είναι ένα περιστατικό που συνέβη σε πανελλήνιο πρωτάθλημα. Είχα φτάσει στον τελικό της κατηγορίας μου περνώντας τρεις γύρους χωρίς να αγωνιστώ καθόλου, αφού οι αντίπαλοι δεν ανέβηκαν στο ρινγκ, ενώ ο αντίπαλος μου, αθλητής του Γιώργου Μάλλιου, είχε παίξει ήδη τρεις πολύ σκληρούς αγώνες, τον ημιτελικό μάλιστα τον πέρασε στον έξτρα γύρο. (Σημειώνω εδώ ότι τον εν λόγω αθλητή τον αντιμετώπισα λίγους μήνες μετά σε επαγγελματική διοργάνωση στον Κορυδαλλό και κέρδισα με νοκ άουτ στον δεύτερο γύρο).
Τότε δεν αποδέχθηκα να αγωνιστώ και να κατακτήσω την πρώτη θέση, έχοντας αυτό το ξεκάθαρο πλεονέκτημα απέναντι του και πρότεινα να γίνει ο αγώνας μας σε επόμενη επαγγελματική διοργάνωση «επί ίσοις όροις», υπενθυμίζοντας στην πράξη το «ου κλέπτω τη νίκη» του Μ. Αλέξανδρου, όταν του είχαν προτείνει να επιτεθεί τη νύχτα στον εχθρό για να τον αιφνιδιάσει, πριν από την Μάχη στα Γαυγάμηλα. Δεν θα ξεχάσω όσα χαρακτηριστικά είχε πει μετά για την απόφαση μου ο πατριάρχης και αείμνηστος Δάσκαλος τον πρωταθλητών Γιώργος Μάλλιος, γιατί για εμένα, πρώτα ως άνθρωπο και μετά ως αθλητή, αποτέλεσαν παράσημο.»
Τι είναι αυτό που τον κρατά ακόμα πορωμένο με την πυγμαχία ;
«Είχα τρία πολύ σοβαρά χειρουργεία, τα οποία ναι μεν δεν μου επέτρεψαν να παίξω όσα παιχνίδια θα ήθελα και να πετύχω όσα ίσως ήμουν προορισμένος να πετύχω, όμως ποτέ δεν μου πέρασε ούτε σαν σκέψη από το μυαλό, να σταματήσω να φοράω τα γάντια μου. Γάντια βάζω ακόμη γιατί η πυγμαχία είναι η τελειότερη και πιο απαιτητική μορφή αγώνα. Είναι σαν τη ζωή την ίδια. Έτσι την παρομοίαζε και ως πυγμάχος ο ίδιος στα νιάτα του, φιλόσοφος - αυτοκράτορας Μάκρος Αυρήλιος. Το ρίνγκ είναι απεικόνιση της διαλεκτικής, του «και παντα κατ έριν γίγνεσθαι» του Τιτάνα της σκέψης Ηράκλειτου, η «εναντιοδρομία» που όχι μονο φέρνει αλλα διαφυλάσσει την «κάλλιστη αρμονία». Και στα 70 μου να είμαι καλά, θα βάζω γάντια και το ίδιο πάθος θέλω να μεταδώσω στα παιδιά μου, τα ανίψια μου και σε ολη την κοινότητα που ζώ.»
Ρωτήσαμε τον Βασίλη αν έχει δει τον αντίπαλό του και αν έχει παρακολουθήσει αγώνες του, μας είπε σχετικά :
«Έχω δεί αγώνες του στο youtube. Είναι εξαιρετικός αθλητής, ωραία κίνηση στα πόδια και υψηλή ικανότητα στην απόσταση. Είναι 20 χρονών, 22 χρόνια μικρότερος μου (γελια). Έχει το πλεονέκτημα της νιότης. Θέλω να πω εδώ επίσης, ότι επειδή είδα και πως μίλησε μετά από ένα αγώνα του, είναι παιδί με ήθος και χαρακτήρα. Πιστεύω ότι θα κάνουμε ένα θεαματικό παιχνίδι που θα το χαρούν οι θεατές.
Νομίζω ότι αυτό που έχουν ανάγκη οι διοργανώσεις στην Ελλάδα είναι από παιχνίδια με θέαμα, ώστε να μπορέσει να διευρυνθεί το κοινό της επαγγελματικής πυγμαχίας. Ποιος θα ξεχάσει ποτέ αγώνες όπως Bowe – Holyfield, Gatti - Ward, Hagler – Hearns, Holyfield – Tyson, Morales – Pacquiao, Castillo – Coralles, Salido – Lopez, σου λέω ότι μου έρχεται στο μυαλό τώρα που μιλάμε. Γι αυτό η πυγμαχία είναι αυτή που είναι. Αυτά θέλει να δει ο κόσμος και επιστρέφει ξανά και ξανά για να τα δει στο youtube. Guts and glory που λένε οι Αμερικάνοι. Πρέπει να γίνουν ελληνικά παιχνίδια με αυτό το επίπεδο, το θέαμα, τις toe to toe μάχες και την αντιπαλότητα (σε αθλητικά επίπεδα εννοώ πάντα).»
Κλείνοντας ο Βασίλης Παπαγεωργίου, πέρα από το πάθος του για τον μαχητικό αθλητισμό, είναι ένας άνθρωπος κοινωνικά ευαίσθητος με έντονη δραστηριότητα ως Έλληνας πολίτης. Έτσι λοιπόν με την ευκαιρία της συνέντευξης τοποθετείται σε φλέγοντα κοινωνικά θέματα της εποχής μας ως εξής :
«Επειδή εκτός από αθλητές είμαστε πάνω από όλα άνθρωποι και κάποια πράγματα είναι απείρως σημαντικότερα και από τον αθλητισμό. Δεν μπορεί σήμερα να αρνείται η πολιτεία από έναν χαροκαμένο γονιό του εγκλήματος των Τεμπών, το αίτημα για την εκταφή του παιδιού του και την ίδια ώρα να έχουν ξαμοληθεί, θα με συγχωρήσεις για την έκφραση, όλα τα μαντρόσκυλα των ΜΜΕ και όχι μόνο και να χυδαιολογούν, να υβρίζουν τους γονείς που έχασαν τα παιδιά τους και τους τα μπαζώσανε. Στην ναυμαχία των Αργινουσών, όλο επιστρέφω στην ιστορία μας μέσα στην κουβέντα μας, δεν είναι τυχαίο αυτό, οι Αθηναίοι εκτέλεσαν τους στρατηγούς που νίκησαν τους Σπαρτιάτες, γιατί αυτοί δεν περισυνέλλεξαν τους νεκρούς τους, ενώ στη σημερινή Ελλάδα μπαζώσανε τα παιδιά και κάποιοι θέλουν να μας πείσουν ότι όλα έγιναν καλώς καμωμένα. Κάτω τα χέρια από τους γονείς των Τεμπών.
Και ένα τελευταίο, δεν πρόκειται ποτέ να μας πείσουν οι ίδιοι αυτοί, γιατί ίδιοι είναι, ότι η Ελλάδα πρέπει να υποστηρίζει το κράτος δολοφόνο του Ισραήλ, που έχει μακελέψει εκατοντάδες χιλιάδες βρέφη, παιδιά, γυναίκες και άμαχο πληθυσμό διαπράττοντας γενοκτονία και εθνοκάθαρση. Είμαστε γονείς και με τις εικόνες που βλέπουμε δεν κοιμόμαστε τη νύχτα. Είναι ντροπή για την ανθρωπότητα!
Λευτεριά στον παλαιστινιακό λαό. Να νικήσουν τα όπλα της αντίστασης του, για να μπορέσει να ζήσει και να μην αφανιστεί. Ιστορικά η θέση των Ελλήνων και της Ελλάδας ήταν πάντα με το δίκαιο.»
Ευχαριστούμε θερμά για αυτή την συνέντευξη τον Βασίλη Παπαγεωργίου και ανυπομονούμε την Κυριακή να τον δούμε να φορά ξανά τα γάντια για επίσημο ματς.
Θυμίζουμε πως μπορείτε να προμηθευτείτε ηλεκτρονικά το εισιτήριό σας για την διοργάνωση στον παρακάτω σύνδεσμο στο more.com :
https://www.more.com/gr-el/tickets/sports/fight-for-glory-ii
Διαβάστε ακόμα :
